Przestrzeń podbarkowa to przestrzeń, której strop tworzą wyrostek barkowy wraz z więzadłem kruczo-barkowym, od dołu natomiast ograniczona głową kości ramiennej. W okolicy tej przebiegają ścięgna tworzące stożek rotatorów pokryte kaletką podbarkową, znacznie ułatwiającą ich poślizg. Konflikt podbarkowy, zwany inaczej ciasnotą podbarkową jest jednostką chorobową istotą której jest zwężenie przestrzeni podbarkowej. Efektem czego jest ucisk znajdujących się tam struktur, skutkujący określonymi dolegliwościami bólowymi. Schorzenie z reguły dotyka osób po 40 roku życia i jest prawdopodobnie najczęstszą przyczyną dolegliwości bólowych w obrębie barku.
Przyczyny
Wśród najczęściej spotykanych przyczyn konfliktu podbarkowego należy wymienić dysfunkcję mięśni tworzących pierścień rotatorów, będących swoistym stabilizatorem głowy kości ramiennej i zapobiegających jej nadmiernemu przemieszczaniu ku górze. Może być to spowodowane przez urazy (zarówno ostre jak i przewlekłe), neuropatie czy wady postawy. Do innych przyczyn ciasnoty podbarkowej zaliczyć można chorobę zwyrodnieniową stawu barkowo-obojczykowego, zapalenie kaletki podbarkowej czy wreszcie uwarunkowania anatomiczne wynikające z ukształtowania samego wyrostka barkowego.
Objawy
Głównym objawem schorzenia jest ból zlokalizowany z reguły w przedniej i bocznej części barku nierzadko promieniujący do ramienia. Ma on najczęściej charakter bólu kłującego, nasilającego się przy ruchach odwodzenia i zgięcia ramienia. Towarzyszyć temu mogą ograniczenie ruchomości oraz osłabienie siły mięśniowej obręczy barkowej. Ból występuje często w nocy zwłaszcza gdy pozycja pacjenta podczas snu powoduje ucisk na chory bark.
Rozpoznanie
Podstawą rozpoznania są szczegółowy wywiad oraz wnikliwe badanie fizykalne poparte odpowiednimi testami prowokacyjnymi. Z badań obrazowych wykorzystuje się głównie badanie USG umożliwiające dynamiczną ocenę struktur przestrzeni podbarkowej oraz badanie rezonansem magnetycznym.
Leczenie
Dobór metody leczenia schorzenia uzależniony jest od przyczyny wywołującej objawy kliniczne a także stanu uszkodzenia strukturalnego. W przypadkach skąpoobjawowych bez uszkodzeń strukturalnych często wystarczającym jest postępowanie rehabilitacyjne poparte leczeniem p/zapalnym stosowanym ogólnie lub miejscowo w postaci wstrzyknięć. W przypadku zmian strukturalnych, zwyrodnieniowych lub zaburzeń anatomicznych wyrostka barkowego należy rozważyć konieczność wdrożenia leczenia operacyjnego.